درود بر كساني كه:

از پاكيشان دوستي آغاز ميشود

از صداقتشان دوستي ادامه ميابد

و از وفايشان دوستي پاياني ندارد...

B    

خستگي را تو به خاطر مسپار

كه افق نزديك است

و خدايي بيدار كه تو را مي بيند

و به عشق تو

همه حادثه ها مي چيند

كه تو يادش افتي و بداني كه همه بخشش از اوست

و همينش كافيست ...

 در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتر اوج بگیری کوچکتر خواهی شد.

    بزرگ ‌ترین مصیبت برای یک انسان این است که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌ باشد، نه شعور لازم برای خاموش ماندن

  من در هر ستاره، در جلوه هر مهتاب، در عمق تیره شب، در هر طلوع، در هر غروب، چشم به راه آمدن توام، بیا، هر شب بیا از ستاره‌ها نشان مرا بپرس، از مهتاب سراغ مرا بگیر از سکوت کهکشان‌ها زمزمه‌ی مهرجوی مرا با خود بشنو! آن را که ما است، آن را که دو نیمه را یک سیب کرده است، آن را که دو نیمه را یک خویش کرده است دریاب! بیا، هر شب بیا، در خلوت هر مهتاب تنهایم، در سایه هر شب، چشم به راهت گشوده‌ام در پس هر ستاره پنهانم، در پس پرده هر ابر در کمینم بر سر راه کهکشان ایستاده‌ام، بر ساحل هر افق منتظرم بیا، خورشید که رفت بیا....

کاش . . . . .

کاش وقتی زندگی فرصت دهد                گاهی از پروانه ها یادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را               وقف قسمت کردن شادی کنیم

                           کاش وقتی آسمان بارانی است

                            از زلال چشم هایش ترشویم

وقت پاییز از هجوم دست باد                  کاش مثل پونه ها پرپر شویم

کاش وقتی چشم هایی ابریند                به خود آییم و سپس کاری کنیم 

                          از نگـاه زرد گلدانهـایمان 

                       کاش با رغبت پرستاری کنیم

کاش دلـتـنگ شقایق ها شویـــم               به نگاه سرخ شان عادت کنیم

کاش شب وقتی که تنها می شویم              با خدای یاس ها خلوت کنیم

                            کاش گاهی در مسیر زندگی 

                         باری از دوش نگـاهی کم کنـیم

فاصله های میان خویش را                      با خطوط دوستی مبهم کنیم 
کاش با چشمانمان عهدی کنیم             وقتی از اینجا به دریا می رویم

 
                           جای بازی با صدای موج ها  

                             درد ها ی آبیـش را بشنویم 

کاش مثل آب مـثـل چشمـه سـار            گـــــــونه نیلوفری را تر کنیم 
ما همه ، روزی از اینجا می رویم          کاش این پرواز را باور کنیم 

                             کاش با حرفی که چندان سبز نیست

                                 قـلب های نقـره ای را نــشکنـیم

کاش هر شب با دو جرعه نور ماه        چشم های خفته را رنگی زنیم

کاش بین ساکنان شهر عشـــق                 رد پای خویش را پیدا کنیم

                         کاش با الهام از وجدان خویش  

                         یک گره ازکـار دل ها وا کنیم

کاش رسم دوستی را ساده تر                مهربان تر آسمانی تر کنیم

کاش در نقاشی دیدارمان                    شوق ها را ارغوانی تر کنیم

کاش وقتی شاپرک ها تشنه اند             ما به جای ابرها گریان شویم

کاش وقتی آرزویی می کنیم                از دل شفاف مان هم رد شود

                           مرغ آمین هم از آنجا بگـذرد

                           حرف های قلب مان را بشنود